Nang ako'y magsumbong sa blog ko...

Andami-daming dumadaan sa isip ko, sobrang dami nila di ko na makaya. Di ko na maintindihan sarili ko. Siguro, I'm crazy. Andaming bumabagabag sa dating medyo matino kong pag-iisip. Minsan, naiisip ko, gaano kaya kabilis malulunasan ng blade ang lahat ng problema ko. Nahihirapan na akong magtiwala sa sarili ko @ sa mga tao sa paligid ko. Lagi akong natatakot na baka isang araw paggising ko, lahat ng taong pinahahalagahan ko ay iiwan na ako. I don't want to take the people around me for granted, pero pakiramdam ko ganun ang ginagawa ko. Andami-dami kong insecurities na di ko alam kung paano mawawala. I always feel useless, that I'm not good at anything or good enough for anyone. Ayoko na rin biguin yung mga expectations nila sa akin pero pagod na rin ako eh. Pakiramdam ko napagiiwanan na ako ng panahon. Ang sakit magising araw-araw tapos titingin sa salamin at puro failure yung makikita mo. Minsan, gusto kong lumayo at magsimula uli, pero di ko kayang iwan ang mga taong mahal ko. At di ko rin naman alam kung saan magsisimula. Di ko alam kung kanino ko isusuplong ang sarili kong mga kahinaan, mga pangamba, at takot. Di ko rin alam kung sino ang hihingan ko ng tulong o kung mei makakatulong ba sa akin. Siguro, lahat tayo dumadaan sa ganito. Malamang, ang iba sa atin nakalampas na o baka tulad ko rin, di pa nakakalampas...

**Ispeysyal mensyon si ispeysyal samwan: sorry, mali ako, hindi ko dapat hinahanap yung dating ikaw, dapat ang hinahanap ko eh yung dating ako...